Ölüm Beni Tanımaz

Tanımaz beni ölüm;
Tanımaz ruhumun karmaşası olmasa
Ve,bedenimin kızıl yangını
Senle dolu bir beden daha yoksa içimde
Bomboşluğumu tanımaz ölüm
Kuytu köşelerin karanlıklarındada dolaşsa ruhum
Yangınların ortasında da dursa
Damarlarım da kan yerine,dolaşan zehirse bile
Yine de tanımaz ölüm cahil ruhumu

Ey hücrelerimde sürünen yaren sen!
Ya,öyle doldur ki kaybolmuşluğumu
Ölümle tanıştır beni
Ya öyle yok ol ki
Ben bile tanımayayım,bu ruhsuz ben
TUBA SAPAN

ZAMAN ve MEKAN

İnsanoğlu, evren denilen bir bütünün parçasıdır.Kişiliğini, düşüncelerini, duygularını maddeden ayrıymış gibi algılar. Modern bilim, burada söz konusu olanın ve bilinci etkileyenin ne olduğunu araştırmalıdır.

Bu araştırmanın yansımaları, bizi bugün için bilinmeyen büyük hakikatlere götürebilir. Kozmik yönden sezişler bilimsel çalışmalarda çok daha kuvvetli hissedilmektedir. Evrenin yapısını bilimsel ve akılcı bir şekilde anlamak ve anlatabilmek insana derin bir iman duygusu verir.

ALBERT EINSTEIN

Armutlu/ YALOVA

MEKTUP - 2

Biraz sonra mezarlık, alkışlarla inledi

Alkışlar isyan dolu, kalpleri perçinledi

Bu görkemli törenin, bu çağdaş korosunu

Münker Nekir isimli, meleklerde dinledi

Dostların ağlamaklı, pozlar verdi basına

Birkaç kürek toprakla, katıldılar yasına

Lakin Kur'an başlarken, duyunca Besmeleyi

Mezarlığı terketti, hepsi koşarcasına

Bir rahatlık hissetti, eve dönüşte karın

Haftalık programda, konken günüydü yarın

Yaşamıştı dünuanın, nice zevkini ama

Bir başka tadı vardı, bir başka şu kumarın

Yaşına rağmen hala dikkat çeken bir tipti

Hala...yürek hoplatan, bir vücuda sahipti

Ve bundan böyle artık, bütün güzel dullara

Sosyete pazarında, korkulu rakipti

Hayat yeni başlıyor, diye düşündü birden

Ne senden eser kaldı ne yattığın kabirden

Vız gelirdi, şu ahlak masalları toplumun

Kurtulmuştı nihayet baskılardan cebirden

İlk önce silmeliydi, hafızadan cismini

İndirdi duvardaki yağlı boya resmini

Arkasından çıkardı, mektupluk ve zildeki

Sarı pirinç üstüne, yazdırdığın ismini

Ertesi gün dostların akıl verdi eşine

Çoluk çocuk düştüler, mirasının peşine

Ne kadar sevinirdin, öldüğüne kim bilir

Görseydin yaptığını, kardeşin kardeşine

Üç gün sonra kutlandı, baldızının yaş günü

Haftasına kalmadı, küçük kızın düğünü

Yani sözün kısası, sen gittiğinle kaldın

Hiç kimse fark etmedi, inanki öldüğünü

Bu mektuptan pek hoşnut kalmadıı biliyorum

Daha neler yazmıştım, vaz geçtim siliyorum

Bu dünyada hesabın, iyi kötü bağlandı

Sana öte dünyada, kolaylık diliyorum

CENGİZ NUMANOĞLU

ÖLÜYE MEKTUP - 1

Minareden bir sela, yükselince kuşlukta

Hazırlandı teneşir, camiideki taşlıkta

Neler söylendi neler, gıyabında bir bilsen

İkindiye kadar ki, bir kaç saat boşlukta

Sağlığında can ciğer bildiğin o dostların

Toplandılar önünde, evdeki minik barın

İçiyordu hepsi de belliki üzüntüden

Hepsindende üzgündü, otuzbeş yıllık karın

İlk dubleler bitince, dağıldı kasvet biraz

Menüye dahil oldu, yeşil erik ve kiraz

Biri kadeh kaldırdı, şerefine ruhunun

Hiç kimseden gelmedi, bu teklife itiraz

Kadehler birbirini izledikçe peşpeşe

Çehreleri kapladı, sanki gizli bir neşe

Ne kadarda severmiş, seni meğer dostların

Bir saatte boşaldı, inanki üç beş şişe

Gerçi sen öldün amma anıların diriydi

Çapkınlığın en renkli konulardan biriydi

Bir puan daha aldın, cinsiyetin yüzünden

Çünkü bu türlü işler, erkeği el kiriydi

Bu sohbet potasında, kaynadıkca taştılar

Hepside temiz kalpli, hepside çağdaştılar

Seni gömdükten sonra, hani o çok sevdiğin

Balık lokantasında anlaştılar

Derken ikindi vakti, duyuldu ezan sesi

Hiç kimsenin camiiye gelmiyordu giresi

Cenazeyi bekledi, bir kaçı kılmak için

Ne rüku vardı çünkü, ne de onun secdesi

CENGİZ NUMANOĞLU

sümela manastrı

KAPADOKYA/ bir seramik atölyesinden

asmalı konak/ KAPADOKYA

gerçeklere uyan!

gerçek, gerçek diye tepinirken,
belki de; düşlerin tam göbeğinde
düş kurmayı düşlüyorum ben.

bütün bu muhasebe,
vicdan muhasebesinden kaçış.
günah çıkarmaya çalışmak mı?
zorla girmek istediğim labirent mi yoksa?
kime, neyin,niçin ıspat çabası?

hayallerim yok derken,
asl'olanı özlerken,
bir hayalet miyim oysa ben?

çağlayanlar içinde, susuzluktan ağlarken
özümü görecek göz,
gözümü açacak bir söz beklerken;

uyan! yüreğim uyan!
gerçeklere uyan

şah damarından yakınken,
daha ne gerçeği arıyorsun ki sen?

ÖZLEDİM

İstanbul u özledim.
havasını, suyunu, toprağını
özledim.
denizini seyrederek,
balık ekmek yemeyi,
çay içmeyi özledim.

tanıdık caddelerde,
tanıdık kalabalıkları
vitrinleri özledim.

vapur sesini, martıları
gökyüzünü özledim.
opera pasajını, iskeleyi
güneşin İstanbul dan batışını
özledim.

sahilde bisikletimle gezinmeyi
özledim.
ipimi, topumu, frizbimi
özledim.
pala amca dan aldığım
leblebi tozunu, horoz şekerimi
özledim.

dünü, bugünü, yarını
düşünmeden yaşamayı,
özgürlüğümü özledim.

İstanbul da benden kalan anıları,
beni, ben yapan anları,

ve asla bir daha bulamayacağım
çocukluğumu özledim.

DOĞAL DENGE

Çağımız medeniyeti kötü durumdadır. Çünkü; bize uygun değildir. Bu medeniyet, bizim gerçek tabiatımız bilinmeden kurulmuştur.

İlmi buluşlardan, insan iştihasından, hayallerinden, teorilerinden ve arzularından doğmuştur. Bizim tarafımızdan kurulmuş olmasına rağmen, bizim ölçülerimize göre olmamıştır.
Bunların kötü tesirleri, kendimizi gereği gibi dikkate almayışımızdan ileri gelmiştir. Mekaniğe, fiziğe ve kimyaya eski hayat şekillerimizi değiştirme gücü veren şey; bizim kendimizi bilmeyişimiz, bu hususdaki cehaletimizdir.
İnsan, herşeyin ölçüsü olmalıydı. Oysa ki; insan, oluşturduğu alemde bir yabancıdır. Bu alemi, kendisi için teşkilatlandırmayı bilememiştir. Çünkü; kendi tabiatına dair müsbet bilgisi yoktur.

Demek ki; cansız şeyler ilimlerinin, canlı varlıklar ilimlerine nazaran muazzam ilerleme kaydetmiş olması, insanlık tarihinin en feci olaylarından biridir.

Zekamız ve buluşlarımızla kurulan çevre, bizim ne boyumuza, ne de biçimimize uygundur. Bu çevrede bedbahtız. Ahlaken ve zekaen dejenere oluyoruz.

Alexis Carrel
(İnsan Denen Meçhul kitabından.)

Bir dost eli...

Ah, rahatlık... Yanındaki insana güvenmenin tarif edilemez rahatlığı... Düşünceyi tartmadan, sözcükleri ölçüp, biçmeden, içinden geldiği gibi dosdoğru konuşmak...
Tohumu ile samanı vefakar bir elin alıp eleyeceğinden, saklamaya değer olanı saklayıp, kalanını hafif bir nefesle üfleyivereceğinden emin olmak...

bir kızılderili( Shoshone Kabilesinden)

KORKULARIM

Korkularım var,
Ama, seninkilerden daha büyük.
Senin korktuklarından da, korkuyorum ben.
Hasretlerim var,
Seninkiler kadar, uçsuz bucaksız.
Bir ucu, mavi
Bir ucu, siyah.
Mavi sana kavuştuğum,
Siyahsa; asla kavuşamayacağıma inandığım.
Ve sevgim;
Sevgim öyle büyük ki,
Seni milyonlarca kez sevebilirim.

Tuba Sapan

kızılderililer

Arkamda yürüme, ben öncün olmayabilirim.
Önümde yürüme, takipçin olmayabilirim.
Yanımda yürü, böylece eşit oluruz.

Bir Kızılderili Sözü